Spinki i sprzączki fascynowały go od dziecka, kolekcjonował je (w najlepszym okresie posiadał ponad 200 spinek), często odwiedzał pracownie znanych spinkarzy podhalańskich - Władysława Gracy Gobery i Kazimierza Gąsienicy Makowskiego, ze słynnej kilkupokoleniowej rodziny kowali z Zakopanego, a także Józefa Marduły z Poronina, którego sam nazywa swoim niedoścignionym mistrzem.

Po śmierci Władysława Gracy Gobery, widząc, że nikt z potomków nie zamierza kontynuować jego dzieła odkupił pozostałe po nim narzędzia i wzory, część szablonów otrzymał także od Kazimierza Gąsienicy Makowskiego, niektóre pozostały mu z czasów młodzieńczej pasji zbierackiej – między innymi bardzo ciekawa spinka wykonana z zamka starej skrzyni. Sam zaczął tworzyć w roku 2000, zaczynając od rekonstrukcji spinek ze zbiorów Muzeum Tatrzańskiego, opisywanych w klasycznej monografii Włodzimierza Antoniewicza „Metalowe spinki góralskie”. Spod ręki Bukowskiego wychodzą posiadające bardzo dobre proporcje spinki rombowate guzowe, typu najliczniej reprezentowanego na Podhalu, wykonane z blachy, zwieńczone krzyżykiem, ozdobione misternie plecionymi łańcuszkami oraz przekołacem, posiadające tradycyjne motywy zdobnicze – wybijane stemplami łuki, kółka, gwiazdki, krzyżyki, półksiężyce. Ważną rolę mają także zdobienia ażurowe (np. kapliczki) i guzy.

Znakomicie znający dawne wzory i ornamentykę nie ogranicza się jednak tylko do rekonstrukcji – twórczo reinterpretuje tradycyjne wzory. W naturalną linię rozwoju spinki podhalańskiej wpisuje się stosowane czasem przez niego zmniejszenie otworu sercowatego związane ze zmianą funkcji spinki – od zapięcia do ozdoby (biżuterii?). Pojawiają się w jego pracach częste motywy zoomorficzne - stylizowane głowy ptasie, sylwetka kozicy. Pewną ciekawostkę stanowi spinka z wizerunkiem papieża.

Oprócz spinek – jak większość spinkarzy – zajmuje się także wykonywaniem sprzączek, zapięć do pasów i kierpców, o dawnych formach i zdobnictwie, a także nowsze formy: brosze, guziki, klamry, zapinki do portek.

Systematycznie prezentuje swe prace na podhalańskich wystawach i konkursach sztuki i rzemiosła ludowego (Bukowina Tatrzańska, Poronin, Biały Dunajec), na stałe jego spinki eksponowane są w galerii „Drzewiej” w Rabce.

Zdolności, być może, odziedziczył po pradziadku ze strony mamy, który rzeźbił w drewnie ozdoby do kościoła w Szaflarach. Z kolei dziadek, również ze strony mamy zaj­mował się kowalstwem artystycznym. Pan Stanisław wykonuje rzeźby, głównie o cha­rakterze sakralnym: krzyże, wizerunki Matki Boskiej, Pana Jezusa, świętych, kapliczki cmentarne. Jedną z nich zrobił dla swojego ojca.